![]({
"default": "https://staging-ddw.ams3.cdn.digitaloceanspaces.com/thumbs/project8-19-05-2019-13-25-40_1561147111_1800x1010.png",
"tablet-wide": "https://staging-ddw.ams3.cdn.digitaloceanspaces.com/thumbs/project8-19-05-2019-13-25-40_1561147111_1280x720.png",
"tablet-small": "https://staging-ddw.ams3.cdn.digitaloceanspaces.com/thumbs/project8-19-05-2019-13-25-40_1561147111_968x544.png",
"phone-wide": "https://staging-ddw.ams3.cdn.digitaloceanspaces.com/thumbs/project8-19-05-2019-13-25-40_1561147111_680x.png"
})
In deze dagen neemt de virtuele dimensie een groot deel van ons leven in beslag. Het lijkt erop dat we het echte en onwerkelijke in een moeten verbinden, we moeten onder de indruk zijn, dromen, soms aan de realitet ontsnappen. Mijn onderzoek voor nu gaat over het kennen van de machine, de technlogie om het te gebruiken voor een menselijke behoefte. Als iedereen meer te weten zou kunnen komen over coderen, zullen we op hetzelfde niveau onafhankelijker zijn: we kunnen de elektriciteit op ons huis manipuleren, we kunnen alles programmeren wat we nodig hebben om in serenitet te leven.
Het belang van de vrije toegang tot de technlogie is fundamenteel, maar het is ook de basis om altijd te onthouden wie we zijn: mensen, die slaap, eten, socialiteit, gemeenschappen, ruimte nodig hebben.
In mijn project zie ik beibe ideeen: de taalmachine kennen door middel van coderingssoftware, maar een verhaal vertellen over mensen en herinneren dat we één en meer zijn, maar meestal zijn we oneindig.
