Deze Ikea-meubels zijn speciaal ontworpen voor liefdes tussen drie personen

Ik ben in een soort Ikea-showroom, en zit op een driepersoonsbed. Om me heen staat een driedelig kledingrek, drie wastafels, en een driehoekige tafel die gedekt is voor drie personen, alsof er een romantisch diner geserveerd zou kunnen worden. Maar dan niet voor twee personen, maar voor verliefde drietallen. Want ook zij hebben natuurlijk weleens zin in een zwoel etentje bij kaarslicht.

Dat is ook het hele idee van deze gefantaseerde meubelzaak, die tijdens Dutch Design Week te zien was in het Temporary Art Centre in Eindhoven. Het project heet His, His & Hers en is het werk van Chris Cooper, Dasha Tsapenko en Timothy Liu, drie ontwerpers die tot voor kort een relatie hadden met z’n drieën. In hun werk stellen ze de vraag hoe je de wereld zou kunnen inrichten dat het ook aansluit op mensen die er een wat minder traditionele relatie op nahouden, want daar ontbreekt het volgens hen nog weleens aan. Of je het nou hebt over woondesign, een hotelkamer of de gemiddelde datingapp – bijna overal wordt uitgegaan van relaties tussen twee personen. “Terwijl er veel meer verschillende ideeën zijn over wat liefde is en waar relaties uit kunnen bestaan,” zegt Chris in de showroom.

Zelf ontmoetten Chris, Dasha en Timothy (die er vandaag helaas niet bij kon zijn) elkaar jaren geleden bij de Design Academy in Eindhoven, waar ze alledrie in 2017 aan afstudeerden. Ze hadden toen nog geen relatie. Sterker nog, die kregen ze pas terwijl ze al met dit project waren begonnen. In eerste instantie was hun driehoeksverhouding namelijk fictief: ze waren benieuwd tegen welke praktische problemen je aan zou lopen als je een leven zou leiden als ieder ander stelletje, maar dan met één persoon extra. Dus woonden ze een tijdje bij wijze van experiment bij elkaar in huis, en sliepen ze in hetzelfde bed. Maar dat experiment liep dus een beetje uit de hand.

Ze werden alledrie verliefd op elkaar, en hadden een paar maanden lang een relatie. “Het klinkt misschien gek, maar het klopte gewoon precies,” zegt Dasha. “We voelden ons echt aangetrokken tot elkaar.” Uiteindelijk zetten ze er toch een punt achter, omdat het toch erg lastig bleek om de relatie te onderhouden, alleen al vanwege de logistiek – Chris verhuisde naar Berlijn, Dasha naar Maastricht en Timothy woont nog steeds in Eindhoven. Het designproject leefde voort.

De producten in de tentoonstelling hebben ze uitgekozen op basis van hun eigen ervaringen, toen ze met z’n drieën woonden. Maar tegelijkertijd kun je het ook als kritiek opvatten, zegt Dasha. Een kritiek tegen iedereen die het klassieke beeld in stand houdt dat relaties alleen uit twee personen kunnen bestaan. Zoals de Ikea, in dit geval. “Als je door de catalogus bladert, zie je vooral traditionele gezinnen met twee ouders,” zegt ze. “Daardoor beschouw je dat eerder als ‘normaal’. Als je daar wat meer diversiteit in aanbrengt, wordt dat ook sneller geaccepteerd.”

Wat ze met de meubels hebben gedaan is in principe vrij simpel: ze hebben ze uit elkaar gehaald en weer net iets anders in elkaar gezet. Ze zaagden bijvoorbeeld de zijkant van een bed eraf en plakten er een extra deel aan vast, en lijmden drie losse kledingrekken aan elkaar. “Bij de tafel denken veel mensen dat we ‘m gewoon zo hebben gekocht,” zegt Chris. “Maar zoveel driehoekige tafels zijn er helemaal niet. Dit was oorspronkelijk ook gewoon een vierkante.”

We gaan op het bed zitten, wat trouwens zo groot is dat je er ook net zo goed met zes mensen in zou kunnen slapen. Ik zit in het midden, en wil mijn camera op een van de bijzettafeltjes zetten, maar die zijn er niet. En waren die er wel, dan had ik er ook helemaal niet bij gekund – dat is dan wel weer onhandig aan zo’n breed bed. “Daar moeten we nog steeds wat op verzinnen,” zegt Dasha. “Toen we samenwoonden lag ik ook altijd in het midden. Ik had ook nooit een bedlampje.”

De tentoonstelling die ze nu in Eindhoven laten zien maakt deel uit van een serie, waarvan ze de volgende editie bij de volgende Dutch Design Week hopen te exposeren. Waar deze vooral gaat over de producten die je gebruikt als je simpelweg een relatie hebt, zal het dan eerder te maken hebben met wat je nodig hebt als je gaat trouwen. Drie trouwringen bijvoorbeeld, een extra grote bruidstaart, maar ook een hele nieuwe choreografie voor de openingsdans. Want dan kun je niet echt meer van een ‘danspaar’ spreken.

Dat wil zeggen: volgens de Nederlandse wet mag je maar met één iemand tegelijk trouwen, dus eigenlijk zou die bruiloft voorlopig nog niet eens door kunnen gaan. En als je kinderen krijgt, dan is het ook maar net de vraag wie van de drie de juridische ouders worden, want officieel mogen dat er maar twee zijn.

Deze eerste tentoonstelling heet The third end of the spaghetti, omdat het oorspronkelijke plan was om ook spaghetti te serveren in de tentoonstelling, maar dan met spaghettislierten die een derde uiteinde hebben. Zodat je, net als Lady en de Vagebond, alledrie ‘per ongeluk’ hetzelfde sliertje aan je vork draait en naar voren moet buigen om deze samen naar binnen te slurpen. Maar in deze expositieruimte bleek het helaas toch wat onhaalbaar om op grote schaal spaghetti te serveren, dus dat is iets voor een volgende keer.

Wel mochten Chris, Dasha en Timothy er een ijsbarretje neerzetten. Daarin zitten waterijsjes, waar drie houten stokjes aan vastzitten – je moet ze dus eerst uit elkaar trekken voordat je ze met z’n drieën op kunt peuzelen. Chris en Dasha halen er voor de gelegenheid eentje uit de vriezer. Ergens komt het ook wel weer goed uit dat Timothy er niet bij is: nu kunnen we er tenminste een met z’n drieën delen. Het smaakt naar framboos en tijm. Ik heb geluk, want als we het afbreken blijkt die van mij de grootste. In tegenstelling tot bij een driepersoonsbed, is het hier juist voordelig om de middelste te zijn.

Door Yoran Custers, redacteur bij Vice | Creators