#heyddw: 안녕하세요! Jin Lee

Kun je ons wat meer over jezelf vertellen? Wie ben je, waar kom je vandaan, en hoe is je drang om te ontwerpen ontstaan?

Ik ben Jin Lee, en ik woon in Amsterdam en Seoul. Ik zit altijd ergens tussenin, meestal tussen serieusheid en plezier. Ik laat mijn ontwerp voor me spreken en daarmee houd ik mijn reflectieve kalmte en uitgaande lichtheid in balans. Ik werk altijd met de verwachting dat de kijker over mijn boodschap nadenkt en dan naar zichzelf kijkt. Het is designLAB aan de Gerrit Rietveld Academie die mij onder deze waarde heeft begeleid en mijn richtinggevoel heeft gerespecteerd. Hoe dichter je bij het begrijpen van het ontwerp komt, hoe beter je je perspectief serieus kunt bevragen. Het uitgangspunt van mijn ontwerp is altijd gestoeld op wat ik wil zeggen en welke ervaring we kunnen delen, niet alleen esthetiek en bruikbaarheid. Ik hoop dat mijn werk conflicten overbrugt en zorgt voor interactie tussen mijn boodschap en bestaande waarden.

Je hebt je projecten op Instagram met ons gedeeld, met de hashtag #HEYDDW. Kun je ons vertellen waar het project over gaat en wat het doel ervan is?

Mijn project 'Anyone's Anything' is een speeltuin waarin we kunnen spelen met onze manieren om dingen te zien en sociale taboes in twijfel te trekken. Het bestaat uit 3 speeltoestellen. Ik heb deze toestellen gemaakt door seksspeeltjes op te schalen volgens hun kenmerken, vorm, kleuren, materiaal - huidvriendelijke silicone. Schommelen of wippen op de attractie vervangt de oorspronkelijke vibratie. Vanuit het naïeve perspectief van kinderen is dit gewoon een speeltuin, maar vanuit welk perspectief kijken we naar deze speeltuin? Moeten we deze speeltuin echt reguleren met sociale taboes alleen omdat er vormen van seksspeeltjes in zitten? 

Ik begon dit project vanuit een taalkundig misverstand over het woord 'seksspeeltje'. Vanuit het perspectief van een niet-moedertaalspreker van het Engels zijn deze 2 woorden gescheiden, dus hoe kunnen deze 2 woorden naast elkaar bestaan? "Seksspeeltje" combineert de schijnbare tegenstelling tussen de wereld van de volwassenen en de activiteiten van kinderen. Een ander uitgangspunt was het speelgoed van mijn neefje. Het speeltje waar hij mee speelde deed me denken aan een buttplug.

Ik dacht: "misschien is er een dunne lijn tussen seksspeeltjes en speelgoed." De manier van kijken definieert die lijn. Wat als een seksspeeltje speelgoed kan zijn? Dit speelveld transformeert afhankelijk van interpretaties en perspectief. Door wrijving van verschillende meningen tussen meerdere mensen, hoop ik dat we kunnen proberen om de anders perspectief te bekijken, al is het maar voor een seconde. We kunnen twijfels hebben over waar we onvoorwaardelijk in geloven.

De #heyddw post op onze Instagram veroorzaakte nogal wat opschudding, met veel mensen die erop reageerden. Wat vind je van de discussie die volgde? En hoe belangrijk is deze discussie voor jou?

Ik was blij dat ik alle reacties onder ogen kon zien! Discussies zijn essentieel in mijn werk. Sommige reacties lieten het uitgangspunt van mijn werk zien: opmerkingen die weerspiegelen dat mensen het maar op één manier zagen met hun eigen vooringenomenheid. Controversieel zijn is een van de doelen van mijn project, als dat betekent dat ik moet onderzoeken hoe een volwassene reageert als iemand met een seksueel referentiekader; hoe zij die waarneming op kinderen overbrengen, en hoe zij zelfs de perceptie van kinderen bepalen. Het is niet gemakkelijk om bestaande ideeën te doorbreken, vooral voor volwassenen. Ik wilde dat mijn project een kleine aanzet zou zijn om verschillende perspectieven uit te proberen. Het is een kans door argumentatie na te denken hoe je iets op één manier consumeert en het fragmentarisch interpreteert.

Sociale media zijn een gemakkelijke uitlaatklep voor meningen. Vooral bij gevoelige of controversiële onderwerpen. Hoe hield je daar rekening mee toen je aan dit afstudeerproject begon?

Zoals ik al eerder zei, is debat een proces dat moet plaatsvinden. Ik hield er rekening mee dat de controverse zou verhitten naarmate ik het in de openbaarheid bracht. Is sociale media in dat opzicht niet de meest geschikte ruimte? Ik hoopte dat de speelplaats een plaats voor discussie zou zijn waar iedereen ruimte heeft voor interpretatie. En dat het debat een kans zou zijn voor mensen om het als een nieuw perspectief te zien.

Mijn project startte vanuit mijn perspectief en kan ik voltooien als ik volledig buitengesloten ben en gevuld met verschillende interpretaties van mensen. Die ruimte voor interpretatie is ook het beginpunt van controverse, vooral wanneer mensen het interpreteren alsof mijn project kinderen seksualiseert. Daarom wilde ik geen beperkingen opleggen aan mijn project om de mogelijkheid van onze 'manieren van kijken' uit te proberen. Dit heeft dus een ontwikkelingsproces doorgemaakt volgens het lineaire denken: seks - speelgoed - volwassenen - kinderen - speeltuin, waarbij iedereen ervaring heeft en een mening kan hebben. Ik heb geprobeerd het intuïtief te maken zonder te verdraaien.

Hoe is de Gerrit Rietveld Academie betrokken bij de begeleiding van deze aspecten van het ontwerpen?

Toen ik aan het werk was, liet de academie me niet slechts in één richting kijken. Dat betekent dat er geen beperkingen waren. Dat is een krachtige drijfveer die ik bij Rietveld heb kunnen leren. Mijn docenten hebben zoveel mogelijkheden gepresenteerd om mezelf te ontwikkelen. Uiteindelijk is mijn project geselecteerd voor het Berlagefonds, dat is het schoolfonds van de Gerrit Rietveld Academie. Het fonds heeft mij gesteund om deze ontwerpaspecten verder te ontwikkelen en uit te voeren.

Wat heeft het project je geleerd?

Om te volharden in wat ik zeg. Toen ik vertelde over dit project raadden zoveel mensen het me af en stelden andere alternatieven voor. Dat verzwakte soms mijn vertrouwen in mijn werk. Maar ik hield vast aan het oorspronkelijke idee en bleef eraan werken. Ik was me er ten volle van bewust dat mijn project controversieel kon zijn. En dat is het voor sommige mensen ook; het heeft tot veel discussie geleid. Maar daardoor kon ik gesprekken voeren en met mensen omgaan via mijn ontwerp wanneer ik uit mijn comfortzone stapte en kritiek niet uit de weg ging. Voor mij was het een keerpunt in het denken over de rol van design, als ontwerper, als een stuk van het publiek.

Hoe heeft de pandemie je werk tot nu toe beïnvloed? Hoe kijk je terug op het afgelopen jaar?

Ik werkte hard of was lui! Als ik bijvoorbeeld een afspraak moest maken om materiaal te kopen: soms werkte ik hard na die tijd of stelde ik alles uit en wachtte ik op het tijdstip van de afspraak. Ook  beïnvloedde de pandemie mijn voorbereidingsproces. Ik probeer mensen te interviewen die met een project te maken hebben voordat ik eraan begin. Voor dit project heb ik geprobeerd ouders en kinderen op de speelplaats en voor de kleuterschool te interviewen. Tijdens de pandemie was ik bezorgd dat de mensen op hun hoede zouden zijn als ik dichterbij probeerde te komen. Op het moment dat ik op de tentoonstelling te zien was, gaf ik meer om hygiëne dan ooit. Nadat de mensen gespeeld hadden, maakte ik bovendien elke keer alle stukken schoon met ontsmettingsdoekjes.

Als je iemand in de wereld mocht kiezen om mee samen te werken (een ontwerper, politicus, kunstenaar, wetenschapper, of iemand anders), wie zou dat dan zijn en waarom?

Kiha & The Faces, een Koreaanse band. Hun liedjes staan altijd op mijn playlist als ik werk. Ik luister op dit moment zelfs naar hun nummers! Het is een heldere melodie, maar de teksten erin zeggen iets serieus. Wat dat betreft, denk ik dat er iets gemeenschappelijks met mij is. Hun teksten provoceren elke psychologie in de mens. Mijn gevoelens, die moeilijk in woorden uit te leggen zijn, vind je terug in hun teksten. Hun liedjes doen me terugkijken naar mijn vaag ontwijkende gevoelens.  Samen met degenen die me door alleen maar te luisteren iets laten voelen, ook daadwerkelijk iets maken? Daar ben ik enorm benieuwd naar, wat daaruit zal komen en hoe leuk dat zal zijn.

Als je jezelf een vraag mocht stellen voor dit interview, welke zou dat zijn? En hoe zou je antwoorden?

"Meen je dat?" Veel mensen hebben dat als commentaar gegeven. Ja, ik ben heel serieus. Ik ben altijd serieus! Ik wil al deze controverse en debat serieus met je delen. Ik ontken geen enkele reactie, ook al is het een afwijzing van mij. Ik respecteer altijd alle meningen en wil graag met in gesprek. Kunnen we niet samen raakvlakken vinden van onze verschillende perspectieven?

Heb je nog nieuws dat je met de DDW community wilt delen?

Ik heb een aantal tentoonstellingen gepland waarin je met mijn project kunt spelen. Lekart jong talent bij Werk aan het Spoel in Culemborg op 25-26 september. En mijn werken worden geïnstalleerd bij Mediamatic in Amsterdam als onderdeel van de museumnacht in november. Ik kijk er ook naar uit om te zien hoe mensen reageren op mijn project in de openbare ruimte.