Milieukunstenaar Theo Rekelhof maakte een kinetische kunstinstallatie genaamd 'Soil Symphony'. Met het metafoor van gebroken platen op herhaling, legt hij de schadelijkheid en absurditeit van monocultuur bloot. Het roept bij ons een verlangen op naar diversiteit en harmonieuze variatie.
Monocultuur
Bijna een derde van het vruchtbare land in de wereld is in de afgelopen vier decennia verdwenen. Alle bovengrond ter wereld zou binnen 60 jaar onproductief kunnen worden als het huidige verlies doorgaat. (VN)
Een van de belangrijkste oorzaken van bodemaantasting zijn niet-duurzame landbouwpraktijken. De gezondheid van de bodem wordt vaak verwaarloosd, omdat de aandacht vooral uitgaat naar snelle en intensieve plantengroei - het uiteindelijke "product".
Dit is vooral te zien in de landbouwmethode van monocultuur, waarbij één soort gewas jaar na jaar zonder verandering op dezelfde landbouwgrond wordt verbouwd. Het vermindert het potentieel van het land om een breed scala aan plantensoorten te voeden. Met elke herhalingscyclus vermindert het de voedingsstoffen die beschikbaar zijn voor planten om te groeien, waardoor een vicieuze cirkel van afnemende gezondheid van de bodem ontstaat en vruchtbare grond verandert in een dorre woestijn.
De herhaling van gebroken platen.
Geïnspireerd door de wonderen van bodemgezondheid, combineerde de milieuartiest Theo Rekelhof zijn passie voor de natuur en liefde voor muziek tot een levendige kunstinstallatie genaamd "Soil Symphony". Door middel van de metafoor van kapotte platen die vastzitten in herhaling, legt hij de absurditeit van monocultuur en de schadelijke effecten ervan op onze bodem bloot.
Een kras in de plaat belemmert de beweging van de naald, waardoor het afspelen wordt beperkt tot slechts een fractie van het potentieel van de plaat. In plaats van een volledig scala aan nummers zit het nu vast in een eentonige herhaling van slechts een paar geïsoleerde seconden. Met elk voorbijgaand moment verdiept de kras zich, waardoor de overgebleven muziek geleidelijk verandert in ruis.
