Een suggestieve verkenning van de relatie tussen architectuur, tijd en verval. Dit project onderzoekt de vergankelijkheid van structuren door erosie als ontwerpelement te gebruiken. Voor een vrouw met seplofobie wordt het huis een aangrijpende metafoor voor de reis naar de dood.
De schoonheid van verval
Een Huis van Zout is een huis dat oplost, smelt en vergaat, voortdurend veranderend, maar het straalt ook puur wit uit en wordt na elke regenbui steeds meer doorschijnend, sprankelend en aantrekkelijk. In een Huis van Zout is het verval meer een metamorfose, van een ruwe steen naar een juweel, tot het plotseling en stil verdwijnt.
De bitterszoete tegenstelling
De geometrische botsing tussen de vierkantheid van wit zout en de organisch gevormde klei-interieurs belichaamt de bitterszoete tegenstelling van leven en verval, controle en proces. Terwijl het vierkant puur en gecontroleerd lijkt, is het ook scherp en koud, en hoewel de afgeronde interieurs doorboord, genest en verwarrend lijken, zijn ze ook warm en omvattend. In deze tegenstelling verkondigt het Huis van Zout tegelijkertijd het probleem en de oplossing, een huis om bloot te stellen, te confronteren en te omarmen.
Ontwerpen met Erosie
Tijd en erosie worden in het ontwerp van de ruimtes meegenomen. De kamers bovenaan zijn als eerste bedoeld om door eenvoudige watererosie om te vormen tot tuinen en terrassen. Studio, woonkamer, eetkamer, keuken en ten slotte de slaapkamer, waar de eigenaar haar laatste adem kan uitblazen voordat ze in haar eigen huis sterft. Het ritme van haar leven wordt door het huis gevolgd, dat steeds toegankelijker, kleiner en gemakkelijker te onderhouden wordt.
